Reisverslag Indonesië - Uluwatu

Uluwatu, Bali

Op vakantie naar Indonesië met je surfgekke vriendinnetje terwijl je zelf nog nooit een board hebt aangeraakt. Dat kan niet anders dan uitdraaien op je eerste surfles(sen), een hoop spierpijn, blessures en een verbrande kop. Maar mijn vriendje ging toch met me mee. En wonder boven wonder, hij vond het leuk! Hoe kan het ook anders, kan jij je iemand voorstellen die niet van surfen houdt? Ik ook niet. Toch moeten die er wel zijn anders zou iedereen wel surfen en dan zou ik wat meer surfbuddy’s hebben. Anyhoe, hij vond het dus leuk. Wat betekende dat ik – dank u Heere Jezus – naar hartenlust de Balinese (en kort ook de Javaanse) golven kon gaan ontdekken. En wat een ontdekking. Cleane left- and righthanders op Kuta, lange linkse ritten over de rotsen bij Belangan en het strand bij Padang Padang, en Uluwatu. Yeah, that’s right, Uluwatu. 

Uluwatu, Uluwatu, Uluwatu.

Uluwatu.

En niet zo’n beetje ook, wat een lekkere golfjes! Okee, toegegeven, het was niet hoog. Omdat Belangan flat was, hebben we een scooter gepakt (voor maar 6 euro per dag!) en zijn we naar Uluwatu gereden om de tempel te bekijken. Ik dacht eigenlijk dat ik Uluwatu never nooit niet zou kunnen surfen, maar eenmaal aangekomen bleken er zelfs beginners in het water te liggen. Dodelijk vermoeid, dat wel. Ze kwamen niet voorruit of achterruit en ik zou echt niet weten welke leraar ze al dat gepeddel zou willen aandoen. Maar, hun aangezicht gaf mij genoeg motivatie om een plank te huren en de cave in te gaan. 

De cave bleek een redelijk grote open ruimte te zijn waarvoor je een minimaal trappetje van twintig treden af moest. Ik had me altijd voorgesteld dat je een of andere grot door moest klauteren en dan uiteindelijk enorm op zou moeten passen dat je bij het uitpeddelen niet tegen de rotsen aan werd gesmeten. Maar dat viel dus wel mee. Mijn vriendje bleef in de ‘grot’ wachten en vermaakte zich met het nader onderzoeken van de plaatselijke flora en fauna. Het bleek dat je een aardig eind moet uitpeddelen (rechtsom). Eigenlijk was het heel relaxed, maar doordat ik een aantal horrorverhalen had gehoord en gelezen (inclusief Lonely Planet), was de schijtluis in mij toch een beetje alert. Wat als ik niet meer terug kan? Wat als de golven plotseling zo hoog worden dat ik te laf word om er een terug naar de grot te pakken? Dan zit ik hier vast!! Mmm ja...dat soort gedachten werden gelukkig door de eerste surfbare golf weggespoeld. Het hielp ook wel toen de line-up werd vergezeld door een jongetje van tien.

Na een paar mooie golven helemaal te zijn uitgereden (down the line, naar links terwijl ik regular sta, jaja), dacht ik aan mijn eenzame vriendje en besloot ik weer terug te gaan. Bovendien vond ik het huren van mijn board reteduur. Ik had natuurlijk niet goed afgedongen in mijn enthousiasme (twintig euro is het echt wel waard Uluwatu te surfen, JJAAAA!), maar eigenlijk moet je niet meer dan 100.000 Rupiah (ongeveer acht euro) voor drie uur betalen. Maar ach, ik kan nu tenminste opscheppen dat ik Uluwatu heb gesurfd. Yeahhh!!

En nóg leuker, ik heb gewoon het zand aangeraakt waar Kelly Slater heeft gelopen!! Ik heb er in liggen rollen, ik heb het zand gekust en ik weet zeker dat ik wat van zijn DNA heb geproefd. Niet geheel vrijwillig overigens; ik flikkerde onderaan de trap op mijn smoel. But, dude...it was sooo worth it...

Nee, ik heb écht gesurfd, kijk maar hieronder.

De fotograaf heeft alleen net mijn aerial gemist.